Ήδη από την εποχή που ζούσε, αλλά και μετά το θάνατό του, ο Δημήτρης Πικιώνης (1887-1968) αποτέλεσε μια εξαιρετικά σύνθετη και αντιφατική προσωπικότητα, που είχε την ιδιότητα να γοητεύει όσους τον προσέγγιζαν αλλά και να προκαλεί έντονες αντιδράσεις σε όσους τύχαινε να διαφωνούν μαζί του. Δημιουργήθηκε, με αυτό τον τρόπο, ένα «ζήτημα Πικιώνη», που εμπόδιζε τη νηφάλια εκτίμηση της συμβολής του. (. . .) Όποιος σήμερα θελήσει να ασχοληθεί με τον Πικιώνη, θα χρειαστεί να κινηθεί προς δύο κατευθύνσεις: να ελέγξει την εγκυρότητα της ως τώρα επιφυλακτικής στάσης απέναντί του ή ακόμα και της απόρριψής του και, το σημαντικότερο, να δείξει πως ο Πικιώνης είναι υπολογίσιμη δύναμη στον σύγχρονο διάλογο για την αρχιτεκτονική στην Ελλάδα. Η ευκαιρία αυτή προσφέρεται με την τυχαία ανακάλυψη δύο ηχογραφημένων διαλέξεων του Πικιώνη στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Πολυτεχνείου το 1965, που ως τώρα παρέμεναν αδημοσίευτες. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]