Οι χαμηλές ομιλίες
Οι ανθισμένες αμυγδαλιές του Φεβρουαρίου
Θυμάσαι, όταν το σώμα σου
Όταν ανεβαίνει η στάθμη του νερού
Ώριμο μήλο φωτίζει την κουζίνα
Τα άγουρα σώματα
Τα κόκκινα μαλλιά σου φωτιά στη γειτονιά
Μια γραμμούλα είναι ο ορίζοντας
Ο αέρας, ο αέρας τα πήρε όλα
Οι αποθήκες των ονείρων μου
Τί μου φταίει το ποίημα
Το φεγγάρι, σκαλωμένο στο γιακά σου
Μια κλωστή μάς χωρίζει
Έπεσες σε κενό ανθρώπου
Ένα άλογο καλπάζει στη ρυτίδα σου
Στη δεξαμενή των λυγμών σου
Καπάκια μπίρας πεταμένα
Τα βήματα με οδηγούν σε κήπο
Ένα βουνό βγήκε βόλτα μέσα στη νύχτα
Το μπαλωμένο ρούχο
Το φώς φέρνει σκοτάδι
Σήμερα έχει παγωνιά
Τα τσιγάρα πυροβολισμοί μέσα στη νύχτα
Μια γραμμή μαύρη μάς χωρίζει
Η γαλάζια πετσέτα σου
Τα κινούμενα σχέδια του Χάρου
Η τεθλασμένη ματιά σου
Με ψαλιδάκι κόβεις τα νύχια σου
Τα θραύσματα της χθεσινής ημέρας
Τι φθορά κι αυτή η αιωνιότητα
Μια πεταλούδα κυνηγούσα
Ο πεθαμένος έβαφε τα παπούτσια του
Γα πουλιά βουτούσαν στο απόγευμα
Το σαράκι μέσα στην ησυχία της νύχτας
Η ντουλάπα θα χαθεί
Η νύχτα γέμισε λευκούς κρίνους
Το τοπίο ήταν δεδομένα θλιμμένο
Όταν παλεύεις με τον ύπνο
Ένα φρούτο κύλησε στο δρόμο
Το κουκούτσι της ροδακινιάς
Η ρυτίδα της θάλασσας
Όπως χαλάει ένα ρολόι
Ασαφή τα όρια αυτής της νύχτας
Από εκείνο το σπίτι βγαίνει μουσική
Αφήνεις τα ίχνη σου πάνω μου
Σκόνη πέφτει
Στην άκρη του καλοκαιριού
Κάπου είναι νύχτα
Ο παλιός καιρός ανθοφορεί
Το μισοσκόταδο μέσα στο εκκλησάκι
Το μισό του προσώπου έσκαβε το φως
Κόκκινος αέρας εσηκώθη
Μέχρι να ξύσει
Στην ντουλάπα τα πουλόβερ
Πώς έγινε έτσι ο καιρός
Τρέχω για να προλάβω
Εκείνη κρατούσε με προσοχή
Τα πλυμένα ρούχα
Ο τρύπιος ουρανός
Πώς φούντωσαν αυτά τα λουλούδια
Μέχρι να στρίψεις το κεφάλι
Λέω να πάρω των ομματιών μου
Τι ανηφόρες που έχει ο θάνατος
Νύχτα βγήκανε οι λέξεις στους δρόμους
Μια σακούλα με μουσική είναι αυτή η μέρα
Οι κάλτσες σου και η αιωνιότητα
Μέσα στο καλοκαίρι, ένα μικρό τετράγωνο
Πολυφορεμένα χέρια εργατικά
Πέφτει το φώς σαν να τρίβεται βελούδο
Αγρίμι που είναι ο καιρός
Από δω θάβουμε τους πεθαμένους
Το παλιό ρούχο έχει τη χάρη του
Ακονίζω το μαχαίρι μου
Μόνο κάτι χορταράκια
Βελόνα έψαχνα στα άχυρα
Η φωτογραφία σου απέναντι
Τι θα πει ομοιοκαταληξία του χρόνου;
Το μικρό, το ελάχιστο, η τελεία
Μεγάλα λόγια μας λέγατε
Σε πνίξανε τα γιασεμιά
Υπάρχει μια καρέκλα, όπου κάθεσαι λυπημένη
Στον κήπο της Γεσθημανής
Κάπου κρύβεται η σιωπή αού
Ένας ξένος περπατά στην πόλη
Τι φλογοβόλα δέντρα είναι τα χέρια σου
Πίσω από την πόρτα μου υπάρχει χιόνι
Όπως πέφτει η νύχτα
Το νυχτολούλουδο χθες έπαιξε Μότσαρτ
Πώς με κρυφοκοιτάζει το πορτοκάλι
Παρακολουθώ το φώς που κυλάει παντού
Αχ, σκόνη θα γίνουμε όλοι
Το μήλο σάπισε μόνο και αβοήθητο
Τη μουσική την ακούω με το σώμα
Η σιωπή που τον περιβάλλει
Πώς ξεθωριάζει το απόγευμα
Τα νερά τραβήχτηκαν και αποκάλυψαν
Ο άνεμος πώς περιστρέφει
Υστερόγραφο