. . . Θα ήθελα να μάθω τη ζωή της με εκατομμύρια λεπτομέρειες και ύστερα να αποπειραθώ να της την ανατρέψω, όμως δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω και με ποιόν τρόπο να επιδιώξω ακριβώς - την πλησιάζω από πίσω και της σκάω ένα φιλί στο λαιμό. Απομακρύνομαι και την κοιτάω εξεταστικά - έχω τη στιγμιαία αυταπάτη ότι μπορεί να φτάσουμε ως τα Χριστούγεννα μαζί - τη φαντάζομαι στο πλευρό μου σε διάφορα κλάμπ στην Αθήνα και στα πάρτυ που θα μας καλέσουν ή που θα πάμε απροσκάλεστοι. Θα τα’ χουμε φτιάξει κανονικά και θα μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο - μεσημέρι και βράδυ - και θα μαθαίνω ό,τι συμβαίνει στη δουλειά της, για το καινούργιο προϊόν που της ανέθεσαν να διαφημίσει και για τις ίντριγκες μέσα στην εταιρεία, πληροφορίες που αντικειμενικά δεν με ενδιαφέρουν καθόλου, μα ασφαλώς ούτε κι εκείνη θα την καίνε ιδιαίτερα, αφού τη χαρά της ζωής δεν την αντλεί από την εργασία αλλά από τους άντρες, όσους έχει κι όσους ονειρεύεται. Το σώμα της σιγά σιγά θα μου γίνει απολύτως οικείο, θα κάνουμε έρωτα με την άνεση των δακτυλογράφων που χτυπούν με το τυφλό σύστημα τα πλήκτρα, θα αναπτύξουμε δικούς μας κώδικες επικοινωνίας που δεν θα τους καταλαβαίνει κανείς άλλος - θα λέμε ασυναρτησίες και θα γελάμε στη μέση του δρόμου, επιδεικνύοντας δημόσια την ευτυχία μας. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]