Αν η λέξη «αλληλογραφία» προϋποθέτει την αμοιβαία ανταλλαγή επιστολών, ήτοι την αλληλέγγυα, αλληλένδετη και αλληλοπαθή αποστολή γραμμάτων, κατά πόσον αυτή η λέξη μπορεί να εφαρμοστεί όταν οι επιστολές του ενός από τους δύο αλληλογράφους έχουν χαθεί, αναιρώντας έτσι -έστω και εκ των υστέρων- της αλληλογραφίας τη sine qua non αλληλοδιαδοχή; Και ακόμη: κατά πόσον αυτή η απώλεια μειώνει -αν όχι και αναιρεί- την ισχύ των επιστολών που σώζονται; Πολλώ μάλλον όταν διαπιστώνεις πως αυτά τα 10 γράμματα -τόσα λίγα και μαζί τόσο πολλά!- συμπυκνώνουν, εν είδει προσωπικού ημερολογίου, όλη την ανήσυχη προσωπικότητα του νεαρού τότε Γιώργου Ιωάννου και προοιωνίζονται την πνευματική πορεία ενός δυνάμει συγγραφέα που δεν έχει ακόμη εκδώσει ούτε πεζογράφημα ούτε ποιητική συλλογή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]