Γιατί οι γυναίκες της Αριστεράς δεν ασχολούνται με ζητήματα πολιτικής θεωρίας; Γιατί δεν μιλούν και - κυρίως - γιατί δεν γράφουν; Πως γίνεται και - με ελάχιστες εξαιρέσεις - η αριστερά αναδεικνύεται σε πεδίο όπου η αρχέγονη «σιωπή» των γυναικών διατηρείται και αναπαράγεται, σε αντίθεση με την ενδιαφέρουσα πρακτική-πολιτική δραστηριότητα και τον ακτιβισμό πολλών απ` αυτές τις γυναίκες, με συνέπεια, οι οποίες - πενιχρές έστω τα τελευταία χρόνια - θεωρητικές επεξεργασίες του χώρου να φαντάζουν αναχρονιστικές και ανεπίκαιρες χωρίς την έμφυλη διάστασή τους; . . Δεν θα πάψω να επαναλαμβάνω πως «η αριστερά δεν θα είναι βιώσιμη αν οι κοινωνικοί της προβληματισμοί παραμείνουν στραμμένοι αποκλειστικά στην ανδρική θεώρηση του κόσμου και αν συνεχίσει να διατηρεί τη γυναικεία εμπειρία και άποψη στο περιθώριο. Εξάλλου, η ύπαρξη και η κοινωνική της αναγκαιότητα θα κριθεί και θα δοκιμαστεί και από την ικανότητά της να συγκρουστεί με το παρελθόν και την ιστορία της, πολλά σημεία των οποίων χρειάζονται και αποσαφήνιση και επανεξέταση».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]