Το τέταρτο βιβλίο της Σμάρως. Ίσως το πιο ώριμο, το πιο δουλεμένο, το πιο συγκροτημένο. Η γραφή παραμένει το ίδιο λιτή όπως και στα προηγούμενα βιβλία, η σκέψη όμως είναι πιο κατασταλαγμένη και περισσότερο κριτική. Και η ανάλυση έχει γίνει πιο βαθιά και πιο ουσιαστική.
Οι εμπειρίες, άλλοτε αυτοβιογραφικές και άλλοτε αποκτήματα μιας πλούσιας σε δράση ζωής, εξακολουθούν να αποτελούν την αφορμή. Η γιαγιά, η μάνα, η σύζυγος, η κόρη, η εργαζόμενη, η επιτυχημένη, η μετανάστρια, η εξαρτημένη, η νοικοκυρά, η ερωμένη. Ιστορίες γυναικών, ιστορίες αληθινές που συνέβησαν σε ανύποπτους χώρους και χρόνους και που τόσα χρόνια περίμεναν να ωριμάσει ο λόγος για να συνδεθούν μεταξύ τους και να φανερωθούν. Χρέη παλιά σε γονείς, συγγενείς και φίλες, σε γυναίκες που γνώρισε στα ταξίδια της στον κόσμο, χρέη στον ίδιο της τον εαυτό. Ιστορίες που συνέβησαν λες για να γραφτεί ακριβώς αυτό το βιβλίο!
Γιατί η διαφορά αυτού από τα προηγούμενα βιβλία, είναι ότι αυτή τη φορά η Σμάρω δε μένει μόνο στη διήγηση και τις περιγραφές των γεγονότων που έχει επιλέξει να παρουσιάσει. Οι ιστορίες που περιγράφει χρησιμοποιούνται προκειμένου να φανερωθεί αυτό που κρύβεται πίσω από τα γεγονότα. Αυτό που προκύπτει ως αποτέλεσμα των γεγονότων. Ή πάλι για να φανερωθεί ίσως αυτό για το οποίο μπορεί και να συνέβησαν τα γεγονότα. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]