Ο αφηγητής της ιστορίας είναι ένα δεκάχρονο αγόρι που ζει στο Μπέρμινχαμ της μεταπολεμικής Αγγλίας. Έχει πατέρα, παππού και γιαγιά, θείες και θείους. Έχει όμως και μια μητέρα, μια ιδιόρρυθμη Γερμανίδα, που έχει πάθος με την καθαριότητα και της αρέσει να κάνει τις δουλειές του σπιτιού γυμνή ακούγοντας άριες του Καρούζο. Το αγόρι περιγράφει τις εξόδους της οικογένειας, τις διακοπές τους, τον τρόπο που η μητέρα του καταπιέζει τον πατέρα του, ακόμη και από τηλεφώνου.
Η μητέρα διατηρεί αλληλογραφία με τον παλιό της έρωτα, πριν από τον πόλεμο. Μέσα από τα γράμματά του μαθαίνει ό,τι συμβαίνει στη μεταχιτλερική Γερμανία. Κάποτε η μητέρα μπαίνει στο νοσοκομείο. Πατέρας και γιος νιώθουν πραγματικά ελεύθεροι και απολαμβάνουν το διάστημα της ελευθερίας τους.
Διήγηση γλαφυρότατη, πολύχρωμη, γεμάτη εικόνες της καθημερινής ζωής, δοσμένες με παιδική ανεμελιά αλλά και λογοτεχνική δεινότητα. Είναι εκπληκτικό το πόσο ωραία παρουσιάζεται η μεταπολεμική Αγγλία και η δεκαετία του `60, η εποχή των Μπιτλς, των Ρόλινγκ Στόουνς, των πρώτων ταινιών του Τζέιμς Μποντ. Είναι ένα αληθινό παιχνίδι ανάμεσα στη γλώσσα και τη λογική, ένα από τα καλύτερα λογοτεχνήματα της χρονιάς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]