Το 1929 ο Εβραίος βιομήχανος Βίκτορ Λαντάουερ και η σύζυγός του Λίζελ συναντούν τυχαία τον αρχιτέκτονα που θα πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο όνειρό τους. Ο πρωτοπόρος `ποιητής του χώρου και της δόμησης` Ράινερ φον Αμπτ αναλαμβάνει να κατασκευάσει για το νέο ζευγάρι ένα σπίτι προσαρμοσμένο στο μέλλον, μακριά από τα λάθη και την εσωστρέφεια του παρελθόντος. Το αποτέλεσμα είναι ένα σύγχρονο έργο τέχνης από γυαλί, έβενο και όνυχα, σκαρφαλωμένο στην κορυφή ενός λόφου με θέα την πόλη Μιέστο της Τσεχοσλοβακίας. Εδώ, οι άνθρωποι μεταμορφώνονται. Γίνονται διάφανοι όπως το υλικό που τους περιβάλλει και κάθε πτυχή της προσωπικότητάς τους ξεγυμνώνεται. Ωστόσο, όσο το φως πλημμυρίζει τη ζωή τους, εκείνοι αναζητούν απεγνωσμένα το σκοτάδι. Ο Βίκτορ αποκτά ερωμένη, ενώ η Λίζελ και η έμπιστή της Χάνα διατηρούν έναν παράξενο δεσμό που ακροβατεί ανάμεσα στον παράφορο έρωτα και τη φιλία. Οι λεπτές ισορροπίες διαλύονται όταν τα σύννεφα του Β` Παγκόσμιου Πολέμου πυκνώνουν στον ορίζοντα. Η οικογένεια Λαντάουερ με την ερωμένη του Βίκτορ και το παιδί της εγκαταλείπουν τη χώρα και βρίσκουν προσωρινά καταφύγιο στην Ελβετία. Το γυάλινο σπίτι παραμένει. Μαγνητίζει μια σειρά από καινούριους ενοίκους, επηρεάζοντας με έναν ανεξήγητο τρόπο τη ζωή τους. Από εργαστήριο γενετικών ερευνών των Ναζί γίνεται σοβιετική κλινική αποκατάστασης άρρωστων παιδιών για να μετατραπεί τελικά, με την κατάρρευση του κομμουνισμού, σε μουσείο. Σε αυτόν το ζωντανό χώρο μνήμης, όπου το χθες συμφιλιώνεται με το σήμερα, θα επιστρέψουν έπειτα από τριάντα χρόνια οι τελευταίοι των Λαντάουερ για μια τελική αναμέτρηση με το παρελθόν και τα μυστικά του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]