[...] Οι επιστολές του Θεόδωρου Στεφανίδη πάλλουν από ανθρωπιά, αποκαλύπτουν ένα χιούμορ αναλλοίωτο, ενώ παράλληλα συγκινούν, καθώς είναι διάχυτες από την πίκρα του όταν, ηλικιωμένος πια και διάσημος για τις έρευνές του στον χώρο της βιολογίας, δεν έχει κατορθώσει να αναγνωρισθεί για το λογοτεχνικό του ταλέντο. Προσδοκώντας λοιπόν σ` αυτή την αναγνώριση, οι επιστολές αποκαλύπτουν μια πολυμάθεια, έξω από κάθε μέτρο, και μια συνεχή αναζήτηση.
[...] Πέρα από τη φιλία δύο ανθρώπων, οι επιστολές μας παρακινούν να ανακαλύψουμε το σμίξιμο δύο γενεών και δύο πολιτισμών, του παρελθόντος και του παρόντος. Προδιαγράφουν τις δυνατότητες ενός Πολιτισμού που έρχεται αντιμέτωπος με ποικίλους κόσμους και ποικίλες γλώσσες, ενώ αναζητεί ό,τι από το παρελθόν μπορεί να πλάσει το παρόν. Αλλά προπάντων, αποτελούν οιωνούς μιας αμυδρής ελπίδας για έναν φωτεινό κόσμο στην καρδιά του πληγωμένου, από τις αναταράξεις της Ιστορίας, 20ου αιώνα. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]