Ο Σαρλ Αλαβουάν έχει διαπράξει ένα έγκλημα. Έχει σκοτώσει. Δεν το αρνείται. Ίσα ίσα, που κατά κάποιον τρόπο νιώθει ανακούφιση, αφού έχει περάσει πια «από την άλλη μεριά» και μπορεί να σκέφτεται πιο καθαρά. Ο Σαρλ Αλαβουάν είναι επιστήμονας, οικογενειάρχης και δεν πρέπει να περάσει την υπόλοιπη ζωή του στη φυλακή. Μια στρατιά από δικηγόρους, συναδέλφους του αλλά και άτομα του στενού οικογενειακού του περιβάλλοντος αγωνίζεται ν’ ανακαλύψει ελαφρυντικά, να κερδίσει για χάρη του την επιείκεια του δικαστηρίου ενάντια στην κοινή γνώμη που κατακεραυνώνει το «στυγερό εγκληματία». Λένε πως η πράξη του δεν ήταν προμελετημένη. Τη στιγμή του εγκλήματος τα νεύρα του ήταν ταραγμένα, δεν είχε συναίσθηση του τι έκανε. Κι όμως, μέσα από το κελί του ο ίδιος ο Αλαβουάν βγάζει μια κραυγή απελπισίας. Δεν είναι αθώος, δε θέλει να βγει απ’ τη φυλακή. Το μόνο που ζητά είναι ένας άνθρωπος που να τον καταλάβει. Και ο κλήρος πέφτει στον ανακριτή της υπόθεσης Ερνέστ Κομελιώ. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]