Σ` αυτή την εποχή βαθιάς πείνας για ό, τι είναι κωμικό (άλλωστε δεν μπορεί να βλέπει κανείς τρεις φορές την εβδομάδα τον Μεσσία, αυτή την κωμική επιτυχία διαρκείας), δεν είναι, ίσως, χάσιμο χρόνου να αναλυθούν μερικές ευτυχείς συγκυρίες, οι οποίες αποτελούν στη διεθνή παραγωγή ταινιών το σύγχρονο προφίλ μιας αναζωογονημένης παράδοσης: του παραλογισμού. Μέσα σ` ένα χρόνο εμφανίστηκαν ταινίες του Γούντυ Άλλεν και του Μελ Μπρουκς, η πρώτη ταινία του Κεν Σαπίρο, η πρώτη του Τζιν Ουάιλντερ (και μισή ακόμα) και η δεύτερη των Μόντι Πάιθονς. Όλες είχαν να επιδείξουν μια επιτυχία που προκάλεσε αίσθηση και μπορούσε κανείς να υποθέσει, πως το παράλογο εξασφάλισε και πάλι την είσοδό του στις συνήθειες της ζωής - κι αυτό για πρώτη φορά μετά από τριάντα χρόνια. Το οικονομικό και κοινωνικό χάος, στο οποίο βρισκόμαστε, κάνει όλο και πιο γελοίους τους πιο φιλάνθρωπους από τους αστείους εθνικούς μηχανισμούς, μέχρι που η λανθάνουσα ανησυχία μεταβάλλεται όλο και πιο παράλογα σε μια λατρεία που στρέφει το κατώτερο σε ανώτερο; Δεν είμαι μακριά από το να πιστέψω κάτι τέτοιο. [...]