Η ποίηση του Λόπες Βελάρδε μας δίνει τα μικρά και αισθαντικά γεγονότα της καθημερινότητας σταχυολογημένα από τη ζωή όπου, στους στίχους του, εξυψώνονται για να αποτελέσουν την εξαίσια αισθητική τής ποίησής του. Όλα όσα ενδόμυχα συμβαίνουν στο νου και στην καρδιά του ανθρώπου, αποτελούν θέματά της. Το γέλιο των γυναικών μετατρέπεται σε κρύσταλλα και γάργαρους ήχους πηγών, τα τέλεια δόντια τους γίνονται αιτία ύμνου, και τα όνειρα χιμαιρικοί κόσμοι ταξιδιών σε αυτόν τον γεννημένο δάσκαλο του ποιητικού λόγου. Ο Ραμόν Λόπες Βελάρδε είναι ο κατ` εξοχήν ερωτικός Μεξικανός ποιητής.

Το Μεξικό, όπως και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, είναι μια χώρα με μακριά ποιητική παράδοση, αρχίζοντας από τον χτεσινό νομπελίστα ποιητή του 20ού αιώνα, Οκτάβιο Παθ, και πηγαίνοντας πίσω, ίσαμε τους τροβαδούρους του 16ου αιώνα και εκείνον τον προρρομαντικό κληρικό και ποιητή φρα Μανουέλ ντε Ναβαρρέτε, με τα θρησκευτικά και λαϊκά του σονέτα. Όμως, δεν υπάρχει στην μεξικανική ποιητική παράδοση άλλη ποίηση τόσο προσωπική, στο μεγαλύτερο μέρος της, και τόσο εξυψωμένη όσο η ποίηση του Ρ. Λ. Βελάρδε. Κατά την κριτική, αυτή υπερέχει τόσο σε δύναμη, δραματική συμπύκνωση και πρωτοτυπία, ώστε να ξεχωρίζει μέσα στην ποίηση των άλλων Μεξικανών ποιητών, δίνοντάς της την πρώτη θέση, και μια ξεχωριστή θέση στην ποίηση της ισπανικής γλώσσας γενικότερα.