Οι κριτικές διαμάχες στο πεδίο των λογοτεχνικών σπουδών -όπως, άλλωστε, και σε κάθε άλλο πεδίο- αποτελούν μια σημαντική κινητήρια δύναμη. Μέσα από την αντιπαράθεση απόψεων και θέσεων, τεκμηρίων και αντεπιχειρημάτων, ελέγχονται λάθη πραγματολογικά και ερμηνευτικά, επισημαίνονται παραλείψεις, διαλύονται βεβαιότητες και μύθοι (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούν να παραχθούν νέα λάθη και νέες συγχύσεις) - με άλλα λόγια, προχωρεί και, στις καλύτερες περιπτώσεις, οξύνεται η κριτική σκέψη. Αλλά και στις λιγότερο καλές, όταν δεν εκφυλίζονται σε συγκρούσεις επί προσωπικού επιπέδου, οι διαμάχες αυτές δεν είναι χωρίς ωφελιμότητα. Και τότε κάτι μένει, περισσότερο ή λιγότερο χρήσιμο για τον κριτικό λόγο.
Τα κείμενα που αποτελούν αυτό το βιβλίο γράφτηκαν με την πρόθεση να επισημάνουν την ανάγκη για μια προσεκτικότερη μελέτη των θεμάτων τα οποία πραγματεύονται. Το ότι η έντασή τους υπερβαίνει τις περισσότερες φορές την ηπιότητα ενός κριτικού διαλόγου είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο διαχειρίστηκαν τη διαφωνία οι διαμαχόμενοι στο πλαίσιο των επί του θέματος κριτικών συμφραζομένων. Η ηπιότητα στις κριτικές συζητήσεις είναι αρετή, όμως όχι πάντοτε. Σε αρκετές περιπτώσεις αντί να διευκολύνει εμποδίζει την κριτική μελέτη των θεμάτων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]