Απο τις "πολυάριθμες κριτικές και τα επίθετα" για το ρεμπέτικο τραγούδι, με τα οποία με πολλή αγάπη έχουν εκφραστεί οι θαυμαστέςτου -άνθρωποι διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, εποχών και ιδιοτήτων- αν μου ζητούσαν να κρατήσω μια δυο λέξεις μόνο, θα διάλεγα αυτό: Το ρεμπέτικο είναι το πιο επαναστατικό και πιο ζωντανό είδος της μουσικής μας. Θεωρώ ότι ποτέ δεν ήταν και ποτέ δε θα γίνει μουσειακό ή γραφικό. Θα συγκινεί και θα εμπνέει πάντα τους πιο αξιόλογους, ταλαντούχους και ευαίσθητους ανθρώπουςmς κάθε γενιάς. Τους μουσικούς, συνθέτες και τραγουδιστές, που στην ουσία θα είναι η μεγάλη ελπίδα του ελληνικού τραγουδιού. Κάθε φορά που καταπιάνομαι με αυτό το τραγούδι, όσο βαθιά κι αν είναι ριζωμένο μέσα μου μουσικά, ανακαλύπτω ακόμη άγνωστα πράγματα στους μουσικούς δρόμους, στις ερμηνείες, στο δυναμισμό και την ιδιαιτερότητα με την οποία οι στίχοι αποτυπώνουν συναισθήματα και γεγονότα, συμβάλλοντας αποφασιστικά σε αυτή την τοιχογραφία της συλλογικής, κοινωνικής συνείδησης και του ήθους του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού. Μέσα από αυτή την παράσταση επίσης μας δίνεται άλλη μια φορά η ευκαιρία να τονίσουμε τραγούδια-σταθμούς του ρεμπέτικου, που ξεκινώντας πριν από 150 χρόνια συνεχίζει να μας συγκινεί, να μας κατευθύνει και να εμπνέει μουσικά με τη σπουδαιότητά του, αφού μερικά από τα πιο ωραία σημερινά τραγούδια ανήκουν σαφέστατα στην οικογένεια του ρεμπέτικου. Αυτή είναι με δυο λόγια η σχέση μου με το ρεμπέτικο, σαν μουσικού και ερμηνευτή. Η σχέση μου όμως η συναισθηματική είναι ακόμη πιο ισχυρή. Είναι μοιραία. Έτυχε έτσι στη ζωή μου, που το τραγούδι αυτό δε λειτούργησε μόνο σαν ψυχαγωγία ή σαν παρηγοριά. Οι ήχοι των μουσικών, των οργάνων και των φωνών, φωνών βγαλμένων από τα φυσικά πρόσωπα που με περιέβαλαν στο στενό μου οικογενειακό περιβάλλον, όταν ήμουν πολύ μικρό παιδί, με ταλανίζουν. Η εικόνα και η φωνή του Μπιθικώτση, και ακόμα πιο πριν του Στράτου Παγιουμτζή, της Μπέλλου, του Μοσχονά, του Λουκά, της Γκρέυ, του Άκη Πάνου λειτούργησαν καταλυτικά και με έκαναν να "προσχωρήσω" με μια πίστη και αφοσίωση σχεδόν θρησκευτική σε αυτό το είδος, έτσι ώστε στη μετέπειτα ζωή μου κάθε άλλο είδος μουσικής που πολύ αγάπησα και υπηρέτησα, όταν ερχόταν αντιμέτωπο με αυτές τις "ιερές" μουσικές του ρεμπέτικου, να υφίσταται μέσα μου συντριπτική ήττα.
Ευχαριστώ όλους τους συντελεστές που με το μεράκι τους, το ταλέντο και τη γενναιοδωρία τους με κάνουν σε αυτές τις παραστάσεις, αλλά κυρίως στις πρόβες, να ζω αυτή την ευτυχία.

Γιώργος Νταλάρας

Περιέχονται τα κείμενα:
- Λευτέρης Παπαδόπουλος, "Τα τραγούδια είναι πουλιά"
- Παναγιώτης Κουνάδης, "Αναφορά στο ρεμπέτικο"