Ο Γιώργος Γουναρόπουλος (1890-1977), γεννημένος στη Σωζόπολη, στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τελειώνει τη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, το 1912. Μεταξύ των ετών 1919-1931 διαμένει στο Παρίσι όπου και παίρνει ενεργό μέρος στην καλλιτεχνική κίνηση της εποχής. Πολύ νωρίς απελευθερώνεται από την παράδοση των δασκάλων του και αποκρυσταλλώνει ένα πολύ προσωπικό εικαστικό ύφος.

Ο Γουναρόπουλος είναι από τους ζωγράφους εκείνους που παρέμειναν αταλάντευτοι, καθ` όλη τη διάρκεια του βίου τους, σε ένα πολύ συγκεκριμένο, πολύ προσωπικό όραμα, καταφέρνοντας, ωστόσο, να το αναδείξουν σε συστατική ψηφίδα της εποχής τους.

Το όραμά του εκφέρεται με μια, εκ πρώτης όψεως, "θολή" εικόνα που αυτομάτως δημιουργεί στον θεατή την αίσθηση ενός ρέοντος, υγρού κόσμου. Σ` αυτό το ρέον σύμπαν που εμφανώς κινείται ανάμεσα στο εξωπραγματικό και το ονειρικό, τα σώματα και οι ελάχιστες άλλες μορφές, κάποια σπίτια, λουλούδια και οι σκιές ενός ασαφούς περιβάλλοντος, αποκτούν την υποτυπώδη υπόστασή τους.

Η προσεκτική ανάγνωση αυτού του κόσμου μεταδίδει πειστικά στον θεατή τον υπαρξιακό/ερωτικό συμβολισμό του: αυτά τα γυναικεία σώματα κι αυτή η διαρκής περιδίνηση περιέχουν κάτι από την υγρή κατάσταση της ερωτικής πάλης. Οι μορφές εισχωρούν ανεμπόδιστα η μία στην άλλη: είναι διαφανείς όγκοι σε έναν διαφανή κόσμο δίχως όρια.

Το εικαστικό ενδιαφέρον από αυτή την αέναη διάχυση των μορφών είναι ότι δεν ακυρώνουν η μία την άλλη, αλλά αντιθέτως, όλες μαζί, δημιουργούν συνολικά μια δυναμική εντύπωση.
Οπότε το τελικό αποτέλεσμα καταλήγει ως εξής: όποτε ο θεατής αφήνεται στη θυελλώδη κίνηση της γραμμής του Γουναρόπουλου και στον ανεμοστρόβιλο του σχεδίου του παρακολουθεί μία γοητευτική μελωδία που δημιουργεί την αίσθηση της διαρκούς ταραχής. Όποτε, πάλι, επιλέγει να σταθεροποιήσει το βλέμμα του σε κάποιο σημείο του πίνακα, τη θύελλα διαδέχεται, όπως σ` ένα καρέ φιξ στον κινηματογράφο, μια παράξενη γαλήνη που πάλλεται με προκλητική αταραξία στο μεταίχμιο της προηγηθείσης και της επερχόμενης ταραχής...

Άρης Μαραγκόπουλος