«Όπως έχουμε επισημάνει και στον Α` τόμο («Εθνικές Εορτές») ολοένα και περισσότεροι δάσκαλοι και γονείς (που θέλουν τα παιδιά τους να έχουν κάποια συναισθηματική σύνδεση με το πρώτο τους σχολείο), τα τελευταία χρόνια, στρέφονται προς το θέατρο. Το τελευταίο δεν πρέπει, κατά την άποψή μας, να γίνεται ευκαιριακά αλλά συστηματικά, επειδή περιέχει λυτρωτικά στοιχεία για τη ζωή και το χαρακτήρα, ιδιαίτερα του σημερινού παιδιού. Μέσα απ` το θέατρο περνάς ό,τι θες, ό,τι πιστεύεις, ό,τι συνίσταται ως παιδαγωγικό ιδεώδες εποχής. Και σ` αυτόν τον δεύτερο τόμο θ` αποφύγουμε τον πειρασμό να δώσουμε σκηνοθετικές οδηγίες, επειδή πιστεύουμε πως οι δάσκαλοί μας, σήμερα, έχουν αναπτυγμένο το αίσθημα της αισθητικής παιδείας. Έχουμε προσκληθεί σε καταπληκτικές παραστάσεις -έργα άσημων δασκάλων- και έχουμε φύγει στη μέση της παράστασης που σκηνοθετήθηκε από κάποιους ``σπουδαγμένους`` σκηνοθέτες! Η σκηνοθεσία, η εικονογραφία, η χορευτική κίνηση, η μουσική επένδυση μιας παράστασης είναι θέμα παιδείας, βέβαια θεατρικής, και ευαισθησίας. Επομένως, προχωρήστε με θάρρος, δώστε ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά να παίξουν το ρόλο της ζωής τους, δουλέψτε όχι για το προσωπικό χειροκρότημα αλλά για τη χαρά και λυτρωτική διάθεση των παιδιών. Αν αυτό το κατανοήσετε, τότε έχετε πετύχει!».

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]