Η τέχνη του είναι μια περιπετειώδης διαδρομή συνεχούς εκφραστικής αναζήτησης. Από την αρχή της δημόσιας παρουσίας του στον εικαστικό χώρο επιδιώκει την οργάνωση μιας προσωπικής γλώσσας, συνδεδεμένης άρρηκτα με τη δική του πραγματικότητα και της δικές του αλήθειες. Ο Γιάννης Λασηθιωτάκης εμφανίστηκε στην εικαστική σκηνή τη δεκαετία του `80 και συγκαταλέγεται στους καλλιτέχνες που αντιμετωπίζουν τη ζωγραφική ως προσωπική έκφραση ζωής, σ` αυτούς που κτίζουν την εικόνα ξεκινώντας από τα χρώματα και τις φόρμες, σ` εκείνους που η τέχνη είναι η απαραίτητη καθημερινή αναγκαιότητα για να αισθάνονται ολοκληρωμένοι και δημιουργικοί. Εννοεί τη ζωγραφική μόνο ως έρευνα σε βάθος, ως μια αέναη αναζήτηση στοιχείων, πληροφοριών και συμβόλων από το χθες και το σήμερα, από τις αιώνιες πηγές που την τροφοδότησαν και την τροφοδοτούν ακόμη. Η ζωγραφική δεν είναι γι` αυτόν μια άσκηση τεχνικής. "Είναι ψυχή, έκφραση, ζωή, χωρίς αυτά δεν είναι τίποτα". Καθώς δεν είναι κοινωνικός, ούτε επικοινωνιακός, η εικόνα είναι αυτή που τον κινητοποιεί, του ανοίγει δρόμους για να επικοινωνήσει με τους άλλους. Είναι γι` αυτόν η χαρά της ζωής. Ο κόσμος γύρω του, γεμάτος εικόνες και ερεθίσματα, η σύγχρονη τεχνολογία και το Internet πλουτίζουν τις γνώσεις του, λειτουργούν ως πηγή έμπνευσης, ερωτημάτων και φυσικά δημιουργίας. Γι` αυτό άλλωστε τηρουμένων πάντα των αναλογιών -συμφωνεί με τον Πικάσο, που έλεγε: "Δεν ψάχνω. βρίσκω". [...]

Πέγκυ Κουνενάκη