Ο Μίλτος Σαχτούρης, σύμφωνα με τη γενεαλογική ταξινόμηση της σύγχρονης λογοτεχνικής ιστορίας μας, ανήκει στους ποιητές της `πρώτης μεταπολεμικής γενιάς`. Η ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής Αθήνας, κυρίαρχη στο μεγαλύτερο μέρος του ποιητικού του έργου, σφράγισε τα βιώματα του ποιητικού μύθου και υπήρξε εν πολλοίς κοινό πεδίο αναφοράς για τους αναγνώστες εκείνης της γενιάς: `Όσοι θυμούνται τον πόλεμο και την κατοχή με πόνο αλλά και με αγάπη· όλοι εκείνοι που έζησαν τα τρυφερά χρόνια της εφηβείας και της πρώτης νεότητας μέσα σε μιαν ανεμοζάλη· όλοι εκείνοι που διασώσανε μερικά όνειρα που τα υπερασπίσανε μ` ένα πικρό πάθος μέσα στη φρίκη των δύσκολων καιρών· όλοι όσοι δεν μπόρεσαν να ξαναβρούν μέσα στα `ειρηνικά` μεταπολεμικά χρόνια τον ήσυχο, χωρίς εφιάλτες ύπνο μιας ανέμελης ζωής. Αυτοί θα καταλάβουν περισσότερο`, σημείωνε το 1960 η Νόρα Αναγνωστάκη. Αν δεχτούμε
την παραπάνω εκτίμηση της Αναγνωστάκη, ότι δηλαδή τα κοινά μεταπολεμικά βιώματα υποβοηθούν την επικοινωνία της ποίησης του Σαχτούρη με το αναγνωστικό κοινό, θα διαπιστώσουμε τη διάσταση των απόψεών της με ένα μεγάλο μέρος των συγχρόνων του κριτικών. Η κριτική, ιδιαίτερα κατά τις δυο πρώτες δεκαετίες της λογοτεχνικής υποδοχής του ποιητή, παραγνώρισε το έργο του. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]