Το ``Για πάντα και μια μέρα παραπάνω`` είναι η περίπλοκη ερωτική ιστορία του Πετκούτιν και της Καλίνα με τρεις ενάρξεις και τρία διαφορετικά τέλη. Είναι μια απόπειρα υπέρ του θεάτρου και των θεατών, για να ανεξαρτητοποιηθούν περισσότερο από τον συγγραφέα και να συμμετάσχουν στη δημιουργία του ίδιου του θεατρικού έργου. Αυτό που προτείνω είναι μια δομή που θυμίζει μενού. Σαν πελάτης σε εστιατόριο, που επιλέγει ανάμεσα σε διάφορα ορεκτικά, κύρια πιάτα και επιδόρπια, προσπαθήστε να φανταστείτε ένα θεατρικό έργο με τη μορφή ενός θεατρικού μενού, που στη περίπτωση αυτή στηρίζεται σε μια δομή 3+1+3 (3 ανταλλάξιμα μεταξύ τους ορεκτικά, ένα κυρίως πιάτο και 3 ανταλλάξιμα μεταξύ τους επιδόρπια). Αυτό επιτρέπει στο κοινό, στον σκηνοθέτη και στο θέατρο να επιλέξουν οποιαδήποτε από τις τρεις ενάρξεις και οποιοδήποτε από τα τρία διαφορετικά τέλη του έργου. Αλλά τίποτα περισσότερο στην ίδια παράσταση: εννέα, συνολικά, διαφορετικές εκδοχές του ``Για πάντα και μια μέρα παραπάνω``. Σε μια θεατρική σκηνή ο θεατής μπορεί να δει την ερωτική ιστορία του Πετκούκιν και της Καλίνα να τελειώνει τραγικά, σε κάποια άλλη θεατρική σκηνή μπορεί να δει την ίδια ερωτική ιστορία με αίσιο τέλος, σε μια Τρίτη μπορεί να δει μια Τρίτη εκδοχή με μια Τρίτη τελική έκβαση, σκηνοθετημένη από έναν τρίτο σκηνοθέτη και με μια εντελώς διαφορετική ομάδα ηθοποιών. Έτσι ο θεατής μπορεί να επιλέξει το τέλος που προτιμά (επιλέγοντας το θέατρο στο οποίο θα πάει), ο σκηνοθέτης μπορεί να επιλέξει το είδος του θεατρικού έργου που προτιμά, και πολυάριθμα θέατρα μπορούν να συνδυάσουν ένα κοινό ρεπερτόριο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]