Ο Antony Giddens, ένας από τους πιο σημαντικούς στοχαστές στον χώρο των κοινωνικών επιστημών, έγινε γνωστός στη χώρα μας ως ο «γκουρού» του Τόνι Μπλερ και ως ο κύριος θεωρητικός της αγγλοσαξονικής εκδοχής του λεγόμενου Τρίτου Δρόμου -ενός δρόμου, δηλαδή, που προσπαθεί να ξεπεράσει, μέσα στον καπιταλισμό, τα σημερινά αδιέξοδα και της νεοφιλελεύθερης και της συμβατικής σοσιαλδημοκρατικής σκέψης. Στους κύκλους της Αριστεράς το έργο του άγγλου κοινωνιολόγου ταυτίστηκε, λίγο-πολύ αυτόματα, με τις πολιτικές του Νέου Εργατικού Κόμματος, με τον λεγόμενο μπλερισμό, που για πολλούς δεν είναι τίποτα άλλο από το «ανθρώπινο πρόσωπο του θατσερισμού». Και είναι ακριβώς γι` αυτόν το λόγο που το έργο του δεν έχει τύχει σοβαρής εποικοδομητικής κριτικής στο χώρο της λεγόμενης προοδευτικής διανόησης.
Σ` αυτό το κείμενο ο Ν. Μουζέλης υποστηρίζει πως το πρόσφατο έργο του Giddens δεν είναι, όπως η ιδεολογική πλατφόρμα του μπλερισμού, ένα ad hoc μείγμα στοιχείων του νεοφιλελευθερισμού και της παλιάς σοσιαλδημοκρατικής ιδεολογίας. Έχει μια αυστηρή συγκρότηση και μια εσωτερική λογική που βασίζεται σε μια ενδιαφέρουσα θεωρία για τον αναστοχαστικό εκσυγχρονισμό και τον τύπο του ατομισμού που απορρέει απ` αυτόν.
Από την άλλη, ο συγγραφέας σχολιάζει τις αδυναμίες της ανάλυσης του Giddens και δείχνει τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαμε, με βάση την κριτική του έργου του, να συγκροτήσουμε μια εναλλακτική στρατηγική ξεπεράσματος της σημερινής κρίσης. Αυτή η προσπάθεια βασίζεται στην πεποίθηση του Ν. Μουζέλη πως μεταξύ της νεοφιλελεύθερης και της παλαιοσοσιαλδημοκρατικής ιδεολογίας δεν υπάρχει ένας αλλά πολλοί Τρίτοι Δρόμοι.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
