Μέσα στη βοή ξεχώριζε πότε πότε μερικές φωνές που του έλεγαν: -Χαίρε Διαγόρα! Να ζήσεις ευδαίμονα πατέρα, που έκανες τέτοιους λεβέντες!!! Τα δύο αδέλφια καμάρωναν κι αυτά γι` αυτή τη μεγάλη, τη θεϊκή δωρεά και όλο και περισσότερο έσφιγγαν τον πατέρα επάνω στους ώμους τους, χωρίς να καταλαβαίνουν αν προσπαθούσαν να τον πιάσουν για να μην πέσει ή να τον συγκρατήσουν για να μην πετάξει. Μόλις η παράξενη αυτή τριάδα πέρασε μπροστά από την εξέδρα των ελλανοδικών, ακόμα κι αυτοί οι τιμημένοι άρχοντες των αγώνων, σηκώθηκαν όρθιοι! Κόντευαν πια να φτάσουν πίσω, στην αφετηρία, όταν πέρασαν μπροστά από την κερκίδα των Σπαρτιατών, που από πολύ παλιά έπιαναν πάντα τις καλύτερες θέσεις μέσα στο στάδιο. Και τότε, ανάμεσα στα χειροκροτήματα και στις επευφημίες, ακούστηκε ολοκάθαρα μια σπαρτιάτικη φωνή. Μια φωνή που μίλαγε στο Διαγόρα. Μια φωνή που του έλεγε ότι θα ήταν αληθινά αξιοζήλευτος αν έφευγε από τη ζωή την ημέρα εκείνη, γιατί μεγαλύτερη ευτυχία δεν θα μπορούσε σαν άνθρωπος να περιμένει: -Κάτθανε Διαγόρα! Ούκ ες Όλυμπον αναβήσει! Πέθανε πια Διαγόρα! Δεν πρόκειται ν` ανέβεις και στον Όλυμπο!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]