Το ιπτάμενο δελφίνι στην αγαπημένη Μικρασιατική ακτή, στη Χαλκηδόνα. Καθώς το δελφίνι πλησιάζει, κοιτάζω τη σημερινή διαμόρφωση του χώρου. Όλη η παραλιακή ζώνη είναι ένα μέτωπο σύγχρονων γυάλινων απρόσωπων κτιρίων, όπου ελάχιστα πράγματα μαρτυρούν το χτες και την ιστορία του χώρου. Σε ποιο τόπο πηγαίνω; Ποια ιστορία κυνηγώ; Χίμαιρες και μάγισσες, ίχνη του χτες μισοσβησμένα, ελπίδες μια συνέχειας, ενός αύριο της τρισχιλιόχρονης ιστορίας ή χαμένους δρόμους και πλάνες; Αγγίζοντας την ιστορία των όπου γης μειονοτήτων, εκ των πραγμάτων ξύνεις πληγές, πολλώ δε μάλλον εδώ στη Μικρασιατική Κωνσταντινούπολη, όπου επιπροσθέτως βαδίζεις σε δικούς σου πονεμένους τόπους. Δύσκολο λοιπόν να δεις τα πράγματα αντικειμενικά. Εντούτοις προσπάθησα πολύ να το κάνω, πιστεύοντας ότι η ιστορία δεν είναι μονάχα μια αντιπαράθεση με θύτες και θύματα. Χαλκηδόνα 2008. Ένα βιβλίο γεννιέται...

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]