Η αναπαραγωγή του ανθρώπου, ως γεγονός και ως έννοια, είναι η προϋπόθεση της συνέχισης της ύπαρξής του.
Όπως ο ρυθμός της αναπαραγωγής καθορίζει τα μεγέθη που εξαρτώνται από αυτόν, έτσι και η ποιότητά της προσδιορίζει τις αντίστοιχες παραμέτρους της.
Η τέχνη και η επιστημονική σκέψη, για κάθε τι που αφορά την αναπαραγωγή του ανθρώπου, αναπτύχθηκαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην επιδιώκεται μόνο ένα καλό αποτέλεσμα της ιατρικής παρέμβασης, αλλά το άριστο δυνατό.
Η ανάπτυξη της νέας πολύπλοκης διαγνωστικής και θεραπευτικής μεθοδολογίας στο μαιευτικό τομέα της Περιγεννητικής Ιατρικής και τα γενικότερα προβλήματα της φυσιολογίας και παθολογίας του αναπαραγωγικού συστήματος του ανθρώπου οδήγησαν στην ανάγκη της εξειδίκευσης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη μονόπλευρη ενημέρωση του εξειδικευμένου και την απομόνωσή του από τον κορμό της αρχικής, βασικής του επιλογής. Παράλληλα, η αδυναμία παρακολούθησης και αφομοίωσης της εξειδικευμένης γνώσης, από τη
μεγάλη μάζα του ιατρικού κορμού, έχει οδηγήσει στη δημιουργία ενός φραγμού ανάμεσα στην επιστημονική και την πρακτική θεώρηση της ιατρικής γνώσης.
Ο συγκερασμός της πρακτικής με τη θεωρητική γνώση, ιδιαίτερα μάλιστα αν δοθεί απλά και ξεκάθαρα, οδηγεί τον κλινικό ιατρό στα κανάλια της επιστημονικής σκέψης και τον προβληματίζει, ώστε να προάγει την επιστημονική του συγκρότηση.
Όλες αυτές οι διαπιστωμένες καταστάσεις οδήγησαν τις προηγμένες κοινωνίες στο να αναπτύξουν τις ανάλογες δομές και κατευθύνσεις της βιβλιογραφικής ενημέρωσης του ιατρικού τους δυναμικού.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]