(. . .) Η βασική μας υπόθεση είναι ότι η κυριαρχία έχει λάβει μία νέα μορφή, συντιθέμενη από μία σειρά εθνικών και υπερεθνικών οργανισμών, τους οποίους διέπει μία και αυτή εξουσιαστική λογική. Αυτή η νεοφανής, παγκόσμια μορφή κυριαρχίας είναι ό,τι εμείς ονομάζουμε αυτοκρατορία. Η παρακμή της κυριαρχίας των εθνικών κρατών και η αυξανόμενη αδυναμία τους να ρυθμίσουν τις οικονομικές και πολιτισμικές ανταλλαγές αποτελεί, στην πραγματικότητα, ένα από τα κυριότερα συμπτώματα της έλευσης της αυτοκρατορίας. Η κυριαρχία του εθνικού κράτους ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος των ιμπεριαλιστικών καθεστώτων που οικοδόμησαν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις κατά τους νεώτερους χρόνους. Με τον όρο αυτοκρατορία, εντούτοις, εννοούμε κάτι τελείως διαφορετικό από τον όρο ιμπεριαλισμός.(. . . ) Αντίθετα από τον ιμπεριαλισμό, η αυτοκρατορία δεν εγκαθιστά κάποιο εδαφικό κέντρο εξουσίας ούτε εξαρτάται από αμετακίνητα σύνορα και φραγμούς. Είναι ένας αποκεντρωμένος και απεδαφικοποιητικός μηχανισμός, που σταδιακά ενσωματώνει ολόκληρο τον πλανήτη στα ανοιχτά, επεκτεινόμενα σύνορά του. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]