Η Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου χαρακτηρίζεται ως η πρώτη ελληνίδα πεζογράφος (. . .). Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Ζάκυνθο το 1801 υπήρξε γόνος μιας εκ των παλαιοτέρων και σημαντικοτέρων οικογενειών της Ζακύνθου. Η ζωή της συμπίπτει με μια εποχή εθνικού και κοινωνικού αναβρασμού στα Επτάνησα, ωστόσο μέσα από το έργο της προκύπτει το προσωπικό της δράμα που έχει κοινωνικές προεκτάσεις: το δράμα μιας νεαρής γυναίκας της αστικής τάξης που επιθυμεί να μορφωθεί και να λάβει μέρος στην πνευματική ζωή του τόπου της και προσπαθεί σκληρά γι` αυτό, ωστόσο, σύμφωνα με την αντίληψη της εποχής, είναι υποχρεωμένη να ζει έγκλειστη στο πατρικό της σπίτι αποκομμένη από όσα συμβαίνουν έξω από αυτό. Έτσι, η ιστορία της ζωής της νεαρής Ζακυνθινής αρχοντοπούλας, όπως αυτή παρουσιάζεται στην αυτοβιογραφία της, είναι η εξιστόρηση των προσπαθειών της να κάμψει την αντίδραση των δικών της και να τους πείσει για την ορθότητα των θέσεών της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]