Είναι να φοβάσαι και να μετράς - περασμένα μεσάνυχτα - τους σκληρούς και μοιραίους χτύπους του ρολογιού, είναι το φορτίο ενός σώματος που αλλάζει απότομα πλευρό, είναι να ανοίγεις τα βλέφαρα, είναι κάτι σαν πυρετός που δεν είναι πραγματική αγρύπνια, είναι να ψιθυρίζεις στίχους που έχεις διαβάσει εδώ και χρόνια, είναι να τα βάζεις με τον εαυτό σου που ξαγρυπνά όταν οι άλλοι κοιμούνται, είναι να θέλεις να βυθιστείς στο όνειρο και να μην το μπορείς, είναι ο τρόμος να ζεις και να συνεχίζεις να υπάρχεις...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
