Ατλαντίδα χαµένη µου πατρίδα. Νεράιδες ξανθιές επιπλέουν πάνω στη λίµνη του φεγγαριού. Οι ιππότες του Ναού γύρισαν απ` τις σταυροφορίες, επιτέλους βρήκαν την Ιθάκη. Σιδερένιοι υπέρλαµπροι ιππότες. Γητευτές της θηλυκής αγνότητας. Ανακάλυψαν το νερό της ζωής, λένε. Το άγιο δισκοπότηρο. Την απάντηση, την αιωνιότητα. Γοργόνες κυανοπράσινες κάτω σαγηνεύουν το βασίλειο του Βυθού. Το τραγούδι της λίµνης σαν ψαλµός, ηχείται µες το άπειρο της γνώσης αυτού του λαού. Το µυστικό του ωκεανού και το σφύριγµα του ανέµου. Κάτω απ` τα παγόβουνα και πάνω απ` τις ορεινές πεδιάδες. Γυµνόστηθες νύφες πλένουν τα χρυσά µακριά µαλλιά τους κάτω από την σκιά του καταρράκτη. Και οι άντρες τις αλλείφουνε µε µύρο από τα βότανα της γαίας. Αγρίµια λιοντάρια µε ρουµπίνια στις κορώνες τους, σκύβουν το κεφάλι µπρος στον πέτρινο βασιλιά, και τα τύµπανα ηχούν ως το πέρα ακρογιάλι. Ροδοπέταλα πετάνε από του παλατιού τα µπαλκόνια και η κόρη του βασιλιά διαλέγει τα προικιά της. Κατάµαυρα ψυχρά µαλλιά και µάτια από την ασιατική στέππα. Λευκό βελούδινο κορµί, καρδιά από ασήµι. Στο µέτωπό της η ζωή, στα χείλη της εικόνες. Αγάπη που ξεχάστηκε στου κάστρου, τους χειµώνες. Ο βασιλιάς περήφανος, την κόρη του νυµφεύει. Με πρίγκιπα αντάξιο, τα πλούτη συγγενεύει. Της Θούλης το ξηµέρωµα, λαµπρή γιορτή θα εύρει, της Ατλαντίδας το νησί απόψε ζωντανεύει.