Ας ξαναμιλήσουμε λοιπόν, κόντρα στο ρεύμα της ενσωμάτωσης, του εφησυχασμού και της ιδιώτευσης για σοσιαλισμό...
Τον σοσιαλισμό που χρωμάτισε τα νεανικά μας όνειρα, που μας μπόλιασε με κοινωνική ευαισθησία κα πολιτική ευθύνη...
Τον σοσιαλισμό σαν δημιουργική ουτοπία, σαν μακρινή Ιθάκη, που θα εμπνέει και θα φωτίζει την σκέψη και την δράση μας, αλλά και σαν βίωμα και στάση ζωής, σαν αντιπρότυπο απέναντι στον κομφορμισμό των "νεογιάπηδων" και στην αλλοτρίωση των "τεχνικών της εξουσίας"...
Τον σοσιαλισμό που σήμερα είναι περισσότερο αναγκαίος και επίκαιρος παρά ποτέ...
Τον σοσιαλισμό που αντιστέκεται, τον σοσιαλισμό που εμπνέει...
