Με το κείμενο αυτό προτείνω, εν σχεδίω, ένα πλαίσιο θεωρίας του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού, που η μέχρι τώρα ενασχόλησή μου με το αντικείμενο με κάνει να πιστεύω ότι έχει νόημα να τεθεί για συζήτηση. Δεν θα καταπιαστώ εισαγωγικά με την εκτενή σχετική βιβλιογραφία, γιατί δεν επιχειρώ εδώ ούτε ιστορία ούτε κριτική της θεωρίας ή των θεωριών. Ούτε θα αναφέρω τις, έτσι κι αλλιώς, ευδιάκριτες για τους σχετικούς, επιστημολογικές καταβολές και οφειλές των απόψεών μου. Ούτε, τέλος, θα επεκταθώ σε αναλυτική στήριξη των θέσεων που διατυπώνω. Αυτά, λόγω του εξαιρετικά πολυσχιδούς αντικειμένου, θα οδηγούσαν σε έναν ογκώδη τόμο, που δεν θα προσέθετε και, ίσως μάλιστα, αφαιρούσε κάτι από τη σαφήνεια αυτών που θέλω να πω. Θα έπρεπε, κανονικά, να υποθέτω ότι το νόημα αυτών που θέλω να πω θα είναι εύκολα αντιληπτό στους αναγνώστες, αρχιτέκτονες και μη, που ενδιαφέρονται για το σχεδιασμό και τη θεωρία του, ώστε να μπορούν να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν με αυτό. Και ως ένα βαθμό μάλλον έτσι θα είναι. Είμαι όμως σε πλήρη επίγνωση ότι για ένα μέγιστο αριθμό αρχιτεκτόνων, της θεωρίας και της πράξης, το κείμενο θα αφήσει χώρο για περισσότερες παρεννοήσεις (και δεν μιλώ, επαναλαμβάνω, για διαφωνίες ή συμφωνίες) απ’ ότι εννοήσεις. Αυτό όμως, πιστεύω, δεν θα μπορούσα να το αποφύγω έστω και με την πιο αναλυτική και τεκμηριωμένη διατύπωση. Πρόκειται ακριβώς ήδη για μία από τις δυσκολίες, τις ιδιορρυθμίες, της θεωρίας της αρχιτεκτονικής, τις οποίες επιχειρεί να κατανοήσει το κείμενο αυτό, στην προσπάθεια εξαγωγής γενικότερων συμπερασμάτων. Τις ιδιορρυθμίες αυτές θα επισημάνω πρώτα συνοπτικά, για να ορίσω προγραμματικά τόσο το εύρος των ζητημάτων που θα συζητήσουμε όσο και το κριτήριο για την τελική εκτίμηση του αν και τα συμπεράσματα του κειμένου αυτού απαντούν στα ερωτήματα που το ίδιο θέτει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]