Πότε έπαιξα μικρός εγώ; Ποτέ! Έπρεπε να διαβάζω συνέχεια ώστε να είμαι ο πρώτος μες στην τάξη! Ποια τάξη; στο σχολείο! ποιο σχολείο; στην Ελλάδα όλη! ποια Ελλάδα; στον κόσμο! Εκτός από το άριστα κάθε τι άλλο ήταν μηδέν! Αποτυχία! Τίποτα! Εκτός από το άριστα, ποιο άριστα; ποιο πάνω!... Όλα τα άλλα δεν ήταν για μένα. Ήταν για τους άλλους! Για μένα... Έπρεπε!... Μόνον η κορυφή! Έπρεπε!... Να μιλάνε όλοι! Έπρεπε!... Να μην υπάρχει όριο για μένα! Και ο Κώστας; Το κακόμοιρο, δε μπορούσε... Έτσι έλεγε η μαμά! Μου επέτρεπε, όμως, να τον έχω φίλο γιατί ήταν καλό παιδί και ήξερε και την οικογένειά του...

Αυτός πάλι έλεγε πως με αγαπούσε πολύ και με θεωρούσε ως τον καλύτερό του φίλο... Κι εγώ το βοηθούσα δε λέω... Προσπαθούσε πολύ αν και με μιμούνταν, αλλά δεν ήταν ο πρώτος και ούτε μπορούσε! Ο πρώτος ήμουν εγώ! Ακόμα και τότε που έγραψε γεωμετρία είκοσι...

Άκου είκοσι κι εγώ δεκαπέντε!, δε μπορεί, ήταν λάθος η άσκηση! Το είπε και η μαμά την επόμενη μέρα στον καθηγητή! Α! όλα κι όλα, του τα είπε μια χαρά! Με πιο δικαίωμα κύριε βάζετε λάθος ασκήσεις και κόβετε το μέλλον του παιδιού μου! Απαιτώ, έτσι του είπε, απαιτώ! να ακυρώσετε το διαγώνισμα και να το επαναλάβετε! Δεν το έκανε! «Μια χαρά είναι η άσκηση κυρία μου», είπε, «απλά ο γιος σας δεν την έλυσε». «Δεν πρέπει να σας πειράζει αυτό αφού είναι πολύ καλός μαθητής». Έτσι είπε! Άκου «πολύ καλός μαθητής!» Αλλά ευτυχώς που η μαμά κανόνισε με τον υπουργό και δεν τον πήρανε πάλι αναπληρωτή! Πως είναι δυνατό να επιτρέπεται σε κάτι τέτοιους να διδάσκουν; Ένα μήνα είχα να μιλήσω στον Κώστα! Έπρεπε, ναι έπρεπε, κι εκείνος να πάει και να παραιτηθεί του βαθμού του! Αφού ήταν λάθος! Λάθος! Όπως τώρα! Πάλι σ` ένα λάθος στηρίχτηκε να με περάσει! Πάλι ένα λάθος με το θύμα να είμαι εγώ!

(Απόσπασμα από το μονόπρακτο «Πανσέληνος»)