. . . Στη βάση τόσο των νέων όσο και των παλαιότερων φυσικοεπιστημονικών θεωριών για τον άνθρωπο βρίσκεται η ιδέα της ομοιογενούς ποσότητας, με τη βοήθεια της οποίας η νεκρή φύση τέθηκε στην υπηρεσία των πολιτιστικών συμφερόντων της εξουσίας. Ο τελευταίος νεωτερισμός της ποσοτικής - φυσικοεπιστημονικής σκέψης είναι η μεταφορά της ιδέας μιας ισορροπίας των (εν)ντάσεων από τη φυσική στη βιολογία και η απόπειρα αναγωγής του τόνου (από το τείνειν) του νευρικού συστήματος, ο οποίος χωρίς αμφιβολία περικλείει το ολοκληρωτικό μυστικό της ζωτικότητας του οργανισμού, σε ποσοτικό μέγεθος. Παντού καταβάλλονται προσπάθειες απομίμησης της ζωής με τη βοήθεια χιλιάδων ψευδομορφώσεων της οικουμενικής μηχανικής και υπερνίκησης της αντίστασής της απέναντι στον αιτιοκρατικό, αντικειμενοποιητικό και ποσοτικό τρόπο θεώρησης: Θα επιτύχουν;
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
