Ο έρωτας. Η γέννηση. Ο θάνατος. Θέματα γνωστά. Ανάμεσά τους το ταξίδι. Μ` ένα, ας πούμε, Intercity. Το οποίο διέρχεται απ` όλους τους σταθμούς, αλλά σταματά σ` ελάχιστους. Δύο ή τρεις. Δεν χάνει χρόνο. Συμπτύσσει τις αποστάσεις και τις συναιρεί στον ενιαίο και αδιαίρετο δικό του χωρόχρονο. Τότε η αναχώρηση αποδεικνύεται αφελής. Ο προορισμός ασαφής. Η άφιξη αβέβαιη. Το ταξίδι αυτό καταλήγει στην ουτοπία της νοσταλγίας. Στο αδύνατον, δηλαδή, της επιστροφής μας στην αθωότητα.

Χάσαμε και τον κόσμο και την ψυχή μας. Παραδόξως νιώθουμε το βάρος τους στο σώμα μας. Η κούρασή μας επιλέγει τον τελευταίο σταθμό. Όμως και τα τραίνα που βλέπουμε εκεί να περνούν είναι φορτωμένα με ανθρώπους ηττημένους. Αποσπασματικές και ανολοκλήρωτες ιστορίες. Πάλαι ποτέ ερωτικοί αντίπαλοι, που έχουν αποσυρθεί με τους, ακόμη ερωτευμένους, εαυτούς τους, κρατούν τα παιδιά τους πολύ προστατευτικά. Από τον φόβο, ίσως, του αόρατου απαγωγέα, που πήρε τους γονείς τους κι από τους τάφους τους – οι οποίοι, αργά ή γρήγορα, θα αποδεικνύονταν κενοτάφια. Στον τελευταίο σταθμό περιμένουμε το θαύμα. Να μας δοθεί η χάρις. Ούτε η πίστη ούτε οποιαδήποτε πεποίθηση. Σχεδόν ούτε επιθυμία. (Ούτε λόγος για πρόθεση.) Μόνον η χάρις, δηλαδή η ευκαιρία επαναλήψεως του ταξιδιού, χωρίς αποσκευές. Μόνον ως αισθητική απόλαυση μιας γνωστής διαδρομής. Μοναχική απόλαυση της μοναξιάς μας.