(. . .) Κάθε ιστοριογραφικό παράδειγμα συγκροτείται σε σχέση με τα ακαδημαϊκά και ιστορικά του συμφραζόμενα και πραγματώνεται σε συγκεκριμένα ιστοριογραφικά έργα, τα οποία με τη σειρά τους διαμορφώνουν διαφορετικούς ορίζοντες προσδοκιών στην εθνική κοινότητα, τον κρατικό μηχανισμό, τις κοινωνικές τάξεις, τις ομάδες και τα άτομα. Αυτό σημαίνει ότι τόσο η ακαδημαϊκή ιστοριογραφία όσο και οι παράλληλες εκδοχές του ιστορικού λόγου διαμεσολαβούνται και αποτελούν νοηματοδοτικές πρακτικές, που αποσκοπούν στην εκ των πραγμάτων επιλεκτική ανασυγκρότηση του παρελθόντος μέσα από το συνεχώς διαφοροποιούμενο πρίσμα του εκάστοτε παρόντος. Το γεγονός αυτό συνηγορεί υπέρ της πολλαπλότητας των ιστορικών ερμηνειών και της κατασκευαστικής διάστασης του ιστορικού λόγου, ο οποίος απηχεί, αλλά και συγκροτεί, συγχρόνως, τις πολιτισμικές ταυτότητες. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]