Πέρα από κάθε διάθεση κατηγοριοποίησης ή αντίρρησης σε όσα έχουν ειπωθεί ή γραφεί μέχρι τώρα για τον Ηλία Κεφάλα, η ποίησή του -αλλά και το πεζογραφικό έργο του- δεν εντάσσονται στη γενιά του, δεν χωράνε, θα λέγαμε λαϊκότερα. Πρόκειται για γραφή σαφώς ιδιότυπη, ώριμη πρόωρα -από το προοιμιακό ήδη παρουσίασμά της-, αυστηρά προσωπική και συνάμα συνθετικά και απροκάλυπτα ανθρωποκεντρική. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, τη δική του Αποκάλυψη επαγγέλεται ή προοιωνίζεται ο ποιητής, αποκάλυψη ασαφή, απερίγραπτη, ασύλληπτη, με τα κοινά μέτρα.
Θα περιδιαβούμε στη χρονική τους αλληλουχία -και ενδελέχεια- τις ποιητικές συλλογές του, για να δείξουμε έμπρακτα την ιδιαιτερότητα του ποιητικού του λόγου (λόγου με δίσημη τη συμπαρουσία του λέγω και του λογίζομαι), τα θεματικά του κέντρα, που οι αρχές τους διαχέονται και χάνονται μέσα σ` ένα ανεξερεύνητο συμπαντικό μεγαλείο, όπως ακριβώς χάνονται, και όμως κάπου λανθάνουν, τα πάντα· θα επισημάνουμε τις τεχνικές του και θα παρακολουθήσουμε την ωρίμαση του συστήματός του, όπου το άπειρο της δημιουργίας ως μη οριοθετημένο, το ανεξέλεγκτο ως άπειρο και απροσδιόριστο αυτής, το θαυμαστό ως ανερμήνευτο, και το μεγαλειώδες της στην άχρονη διαχρονία του και στην άτοπη χωρικότητά του επιτρέπουν μια θέση διακριτική, σεμνή, ενίοτε έμφοβη, συχνά στοχαστική στον άνθρωπο, στον άνθρωπο που καλείται να διαγνώσει τις υλικές και πνευματικές διαστάσεις του, για να "συμφιλιωθεί" και να πορευθεί προς το θάνατο, που για τον ποιητή Ηλία Κεφάλα δεν αποτελεί τέλος, αλλά μεταβολή, μετατροπή, οριστική και τελεσίδικη ένταξη στην αμετάβλητη αρμονία ενός άχρονου και άχωρου σύμπαντος, το οποίο αποτελεί τον τελικό προορισμό του. [...] (απόσπασμα από το βιβλίο)