Με αφετηρία τον «ασεβή» Βασιλιά Υμπύ του Alfred Jarry και κατάληξη ορισμένες ακραίες και ποιοτικά αμφιλεγόμενες περιπτώσεις της performance art - εκεί όπου δύσκολα πλέον διακρίνει κανείς τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην τέχνη και στη ζωή- , το βιβλίο επιχειρεί να σχολιάσει τις περιπέτειες του σώματος στην προσπάθειά του να (ανα)παραστήσει τον κόσμο - πρώτα της μοντερνικότητας και κατόπιν (και πολύ περισσότερο) της μεταμοντερνικότητας. Το βασικό ερώτημα που απασχολεί είναι κατά πόσο το σώμα ζει μέσα στην πραγματικότητα ή μέσα στις αναπαραστάσεις που κατασκευάζονται γι’ αυτήν. Με άλλα λόγια, κατά πόσο ο ρεαλισμός της όποιας παράστασής του αντιγράφει/ φωτογραφίζει το πραγματικό ή το ομοίωμά του. Το βιβλίο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, από τη στιγμή που η «θεατρικότητα» (διάβαζε αναπαράσταση) βρίσκεται παντού - στους θεσμούς, στο λόγο, στη θρησκεία, στην πολιτική, στις συμπεριφορές, στις σχέσεις κ.λπ. - , το θέατρο δεν είναι απλώς ένας δρόμος από τον οποίο θα περάσει μια κοινωνία καθ’ οδόν προς άλλες μορφές έκφρασης/ παράστασης, αλλά ο μόνος δρόμος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]