«Όπου Έλληνας επί γης, η ίδια πίκρα, η ίδια μονότονη γκρίνια για την ανημπόρια της φυλής. Προσπαθώ απεγνωσμένα να πετύχω μια ρωγμή σε αυτό το τείχος της άρνησης. Σωστές οι διαπιστώσεις, αλλά στείρες -τι έχουμε να κερδίσουμε ο καθένας προσωπικά ξοδεύοντας τη μία και μοναδική ζωή μας στη γκρίνια και στην απογοήτευση; Επιμένω: να μην πάψουμε να ονειρευόμαστε με πάθος, με πείσμα, έστω και μόνο επειδή το όνειρο ομορφαίνει τη ζωή. Να οργανωθεί από μόνος του ο Ελληνισμός της αποδημίας, σαν να μην υπάρχει ελλαδικό κέντρο, ωσάν η Ελλάδα να είναι μόνο «ο καινούργιος κόσμος μέγας» της διασποράς. Να τολμήσουν οι μετανάστες το τρίτο και αποφασιστικό βήμα, μετά την οικονομική τους επιτυχία και την κοινωνική τους αναγνώριση: βήμα μαρτυρίας του πολιτισμού των Ελλήνων σήμερα».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]