Είμαστε φτιαγμένοι από ένα σύνολο επιρροών. Εγκαταλείπομαι σ` αυτές με μεγάλη απόλαυση αποδεχόμενος το γεγονός ως αναμφισβήτητο. Οι επιρροές με τα χρόνια αλλάζουν και μπλέκονται με όσα θεωρώ προσωπικές επιλογές. Έτσι, στο τέλος δεν ξεχωρίζω που τελειώνει η αυτενέργειά μου και που αρχίζει ο ετεροφωτισμός μου. Μέσα όμως από το πέρασμα του χρόνου μερικές επιρροές εγκαθίστανται απαράλλακτες και από δυσπρόσιτοι φάροι, που ξεκίνησαν να είναι, καταλήγουν ίσκιοι μιας οικείας συντροφιάς με την οποία με ενώνει μια διαχρονική συνενοχή, αιτία θαυμασμού και απόλαυσης, αλλά ταυτόχρονα βαθύτατη παρηγοριά. Στη ζωή μου έτσι νοιώθω με τον Bach και τον Mozart, με τον Fellini και τον Ozu, με τον Proust, τον Dostoievsky και την Yurcenar, με τον Rembrant και τον Goya, με την Pina Bausch και τον Tadeusz Kantor, αλλά και με άλλους, ευτυχώς με πολλούς άλλους. Όσο για τις αμιγώς φωτογραφικές μου επιρροές, αυτές είναι άπειρες. Οι μεγάλοι που με εισήγαγαν στη φωτογραφία συμπληρώνονται πλέον από αρκετούς νέους. Διότι το ευχάριστο είναι πως, όσο κι αν γκρινιάζω για τις αφελείς μεταμοντέρνες και εννοιακές υπερβολές, τόσο συναντώ και σοβαρή δουλειά από νέους και τίμιους φωτογράφους. Στους Henri Cartier-Bresson, Andre Kartesz, Josef Sudek, August Sander, Eugene Atget, Walker Evans, Robert Frank, Garry Winogrand, Julia Margaret Cameron, Carleton Watkins, Paul Strand, Roy de Carava, Bruce Davidson, Bill Brandt οφείλω την αγάπη μου στη φωτογραφία. Αλλά και πλάι σ` αυτούς προστέθηκαν ο Craigie Horsfield, ο Bernard Plossu, και σειρά άλλων παλαιών και νέων, που συνεχίζουν να με ενθουσιάζουν και να με εκπλήσσουν.
Με τα χρόνια, μέσα από τις επιρροές, τα διαβάσματα, τις εμπειρίες και τις σκέψεις, αλλά και τον ίδιο μας τον χαρακτήρα, διαμορφώνονται μερικές άγραφες γενικές αρχές σε σχέση με τις αξίες που διέπουν το καλλιτεχνικό έργο και τις οποίες σχεδόν ασυναίσθητα αναζητούμε για να εκτιμήσουμε κάθε τι νέο. Οι αρχές αυτές αποκτούν για τον καθένα μας βάρος αντικειμενικής αλήθειας. Τόσο αναμφισβήτητες φαντάζουν στα μάτια μας. Δεν επιδέχονται αντεπιχειρήματα. Η διατύπωσή τους όμως σκοντάφτει στην αδυναμία της γλώσσας να αποδώσει όσα θεωρούμε αναμφισβήτητα. Ο αποδεικτικός λόγος δεν αρκεί.
Η απλότητα, η λιτότητα, η καθαρότητα και η ειλικρίνεια είναι οι πρώτες αρχές που διαπιστώνω πως υπάρχουν σε όλα τα μεγάλα έργα που με εμπνέουν. Έννοιες τόσο πιο δύσκολες στην εφαρμογή τους, όσο πιο ερμητικές στην αντίληψή τους. Οι αρχές αυτές συμπληρώνονται με την αυστηρότητα, την αφαίρεση, τη διακριτικότητα και τον υπαινιγμό. Μέσω αυτών το έργο γεννάει συγκίνηση, όχι συναισθήματα. Υπαινίσσεται και δεν διαλαλεί. Κρύβει και υπόσχεται περισσότερα από όσα εμφανώς δείχνει, αλλά ταυτόχρονα δείχνει ακριβώς όσα υπόσχεται και κρύβει. Χρησιμοποιεί τη γλώσσα και τα σύμβολα της μορφής του και της καλλιτεχνικής μεταφοράς και δεν καταφεύγει στη γλώσσα και στα σύμβολα του αποδεικτικού λόγου. Προσφέρει στον δέκτη τη χαρά της έντασης, που γεννιέται από τον διάλογο ανάμεσα σε έναν νοητικό και έναν αισθητικό προβληματισμό και όχι τη χαρά, που οφείλεται στην κολακεία του νου και των αισθήσεων. Ανθίσταται στην ερμηνεία με όπλο την πολυσημία του και δεν υποπίπτει στα πεπερασμένα όρια της ανάλυσής του. Εκφράζει την ανάγκη και την εντεύθεν ηδονή του δημιουργού και όχι τη φιλαρέσκειά του. Καλύπτει τη δυσκολία της κατασκευής του με φυσικότητα και δεν την προβάλει για να δικαιολογήσει την παρουσία του. [...]