Το βιβλίο αυτό είναι η διήγηση της ανακάλυψης της εφηβείας και της εξορίας, των μυστηρίων του Παρισιού, του κόσμου, της θηλυκότητας. Επίσης, μάλλον κυρίως, της οικειοποίησης της γαλλικής γλώσσας. Η εμπειρία του Μπουχενβαλντ δεν παίζει κανένα ρόλο, δεν προσθέτει καμία σκιά. Ούτε και κανένα φως. Να γιατί, γράφοντας το `Αντίο, φως της νιότης. . .` μου φάνηκε ότι ξαναβρήκα μια χαμένη ελευθερία, θαρρείς και ξέφευγα από τη σειρά των τυχαίων και των επιλογών που τελικά είχαν συνθέσει για μένα ένα είδος πεπρωμένου. Μια βιογραφία, αν προτιμάτε κάτι λιγότερο πομπώδες. Ακόμη κι αν το τυχαίο ή η καλή τύχη με είχαν γλιτώσει από την παγίδα της Γκεστάπο, ακόμη κι αν ο δάσκαλος μου ο Μορίς Αλμπβάς δεν είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά μου, στο Μπλοκ 56 του Μπουχενβαλντ, θα ήμουν αυτό το αγόρι των δεκαπέντε ετών που ανακάλυπτε την εκτυφλωτική ατυχία της ζωής, καθώς και τις πρωτόγνωρες χαρές της, στο Παρίσι, ανάμεσα στους δύο πολέμους της εφηβείας του. Να με και πάλι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]