(. . .) Πιο φίλες κι απ` τις φίλες. Ζούσαν μαζί, πονούσαν μαζί, γελούσαν μαζί. Έκαναν την ελπίδα τους σωσίβιο και πάλεψαν μες στην τρικυμισμένη θάλασσα, μέχρι να φτάσουν δυνατές σε κάποια ακτή. Κι εκεί που όλα τα καλά φαίνονταν δίπλα τους, πάλι η ζωή θα έλεγε τον τελευταίο λόγο.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
