... Ξάφνου σε μια γωνιά, αποκομμένος από τους υπόλοιπους, ένας πίνακας τράβηξε την προσοχή της. Πλησίασε. Κάτι μέσα της σκίρτησε. Μπροστά, στο πρώτο πλάνο, δύο απλές ψάθινες καρέκλες πλαισίωναν ένα σιδερένιο τραπεζάκι καφενείου. Πάνω του μέσα σ` ένα κλουβί ένα πουλί με κλεισμένα φτερά, γατζωμένο στα κάγκελα, ατένιζε έναν καταγάλανο απέραντο ουρανό. Αυτός έδινε το χρώμα του στη θάλασσα που έγλειφε αφρισμένη τη χρυσοκάστανη αμμουδιά. Το κλουβί όμως ήταν ανοιχτό στο πάνω μέρος του. Η λεπτομέρεια συγκλόνισε την Άννα. Η αντίθεση ήταν σαν μια γροθιά στο στομάχι. Η απέραντη φύση απλωνόταν προκλητικά ελεύθερη μπροστά στα μάτια του σκλαβωμένου κομματιού της. Κι όμως, αρκούσε ένα βλέμμα προς τα πάνω για να φανεί η κρυμμένη διέξοδος και αυτό απαιτούσε ανυπότακτο πνεύμα και κουράγιο, πολύ κουράγιο...