Το ερωτικό παραλήρημα ενός άντρα που, ανάμεσα σε δύο γυναίκες -μία αδιαλείπτως παρούσα, παρά τη σωματική απουσία της και μία σχεδόν απούσα, παρά το γεγονός ότι συμμετέχει ενεργά σε όλη τη διάρκεια της αφήγησης- , συνειδητοποιεί ότι η αγάπη του άλλου είναι ο μοναδικός ιστός του σώματος και της ψυχής του· ότι η απώλεια αυτής της αγάπης τον καταβυθίζει σε ένα τεράστιο κενό που ανοίγεται ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν και καταργεί, μπροστά στα μάτια του, τα όρια ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Συνειδητοποιεί όμως ακόμα, εξαιτίας αυτής της απώλειας, ότι δύο είναι, εντέλει, οι στιγμές κατά τις οποίες ο έρωτας έχει, μπορεί να έχει την ανυπέρβλητη ανατρεπτική δύναμη που συνήθως του αναγνωρίζουν: η μία είναι η στιγμή της γέννησής του και η άλλη αυτή του θανάτου του· ότι το μεταξύ αυτών των στιγμών διάστημα δεν είναι παρά ένα διάστημα χειμέριας νάρκης, στη διάρκεια του οποίου τον πρώτο λόγο έχουν η ψευδαίσθηση και οι αυταπάτες.