Η δεκαετία του 1980 καθιερώθηκε ως δεκαετία της Πολιτισμικής Κριτικής για την ανθρωπολογία και ο αντίκτυπός της ήταν μεγάλος. Το νέο στοιχείο που το ρεύμα αυτό επέβαλε και κατακύρωσε είναι η επίγνωση ότι στη μελέτη μιας κοινωνίας κάθε προσέγγιση είναι μερική και επομένως αναπόφευκτα μερική είναι και η γνώση που προκύπτει για τον συγκεκριμένο κάθε φορά «κόσμο». Με βάση αυτή την πεποίθηση, ο περιορισμός του εύρους της προσέγγισης καθώς και της κλίμακας της θεώρησης έδωσε έμφαση στα ιστορικά και πολιτικά συμφραζόμενα του μερικού, ανάγοντας έτσι τις «μερικές αλήθειες» σε μια από τις θεμελιώδεις αρχές της ανθρωπολογίας. Έτσι, η ανθρωπολογική θέαση, ενώ χάνει σε έκταση κερδίζει σε βάθος, σαν αυτή του εκτιμητή πολυτίμων λίθων ο οποίος βλέπει το αντικείμενο του μέσα από ειδικό φακό που του επιτρέπει την παρατήρηση από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Δείγματα της ποικιλίας και του πολυσύνθετου μωσαϊκού που κατέληξε να είναι ο σύγχρονος ανθρωπολογικός λόγος αποτελούν και τα κείμενα που περιλαμβάνονται στον τόμο. Η γεωγραφική εξάπλωση των εθνογραφικών παραδειγμάτων εκτείνεται από την Ισλανδία μέχρι τη Μαδαγασκάρη και τη Μελανησία, με ενδιάμεσους σταθμούς την Πολωνία και το Ιράν, αλλά με κεντρικό πυρήνα την Ελλάδα και τη Μεσόγειο. Μερικοί από τους σημαντικότερους σύγχρονους ανθρωπολόγους συμμετέχουν ο καθένας από τη σκοπιά του στην παραπέρα ανάπτυξη του παραπάνω προβληματισμού.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
