Τι παράξενοι άνθρωποι που είμαστε εδώ, σε τούτο τον τόπο. Γάμους κάνουμε και μοιρολογούμε, πανηγυρίζουμε και στήνουμε κλάμα. . . Φέρνουμε βιολιτζήδες για να γλεντήσουμε, τάχα, πιο καλά, και τους βάζουμε να λαλούνε μοιρολόγια: οι πιο αγαπημένοι μας σκοποί είναι αυτοί, φτάνουν εις τα βάθη του είναι μας, γι’ αυτό βλέπουμε πολλούς να βάζουν τ’ αυτί τους κάτω από το κλαρίνο και να προστάζουνε το γύφτο να παίξει πιο «βαριά», πιο παραπονιάρικα. Δεν είναι παράξενο; Ξέρεις το τραγούδι «Δεροπολίτισσα»; Ήκουσα κάποτε στην Κέρκυρα, όταν το τραγουδούσανε μερικοί συμπατριώτες μας σε κάποια απόμερη γωνιά της, να ρωτάει κοροϊδευτικά κάποιος Κερκυραίος: «Ποιος πέθανε ρε Πίπη;» Κι εκείνος να του απαντάει με τον ίδιο τρόπο: «Ρε, δεν πέθανε κανένας, τραγουδάνε οι Ηπειρώτες. . .». Θέλησα να του πω: «Αλήθεια, φίλοι μου, δεν πέθανε ένας μοναχά, πέθαναν πολλοί, κι αυτούς όλους κλαίνε, από τα παλιά χρόνια ως τα σήμερα, οι αντικρινοί Ηπειρώτες. . .». Μα σκέφτηκα ότι ήταν απλοϊκοί άνθρωποι και δεν θα καταλάβουν τα λόγια μου. (Απόσπασμα από το διήγημα «Ο παπα-Ζαχαρίας»)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]