Τα Ανθολόγια του 13ου, 14ου και 15ου αιώνα απασχόλησαν μόνο σποραδικά την επιστημονική κοινότητα, παρά το γεγονός ότι διαδραμάτισαν σημαίνοντα ρόλο σε όλο το φάσμα των προβλημάτων που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η Εκκλησία τους αιώνες αυτούς. Ερμηνευτικές διαμάχες και αποκλίσεις σχετικές με κείμενα των Πατέρων ανέκυψαν, κυρίως, μετά τον 11ο αιώνα στην Εκκλησία, και αποτέλεσαν το βασικό σημείο αντιπαράθεσης της αντιρρητικής γραμματείας μεταξύ Ελλήνων και Λατίνων. Το υποφώσκον διαμορφούμενο σχίσμα μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινούπολης κυριάρχησε στη γραμματεία μετά το 12ο αιώνα και επηρέασε την ποιότητα και το περιεχόμενο των Ανθολογίων, τα οποία ήσαν προσανατολισμένα, ως επί το πλείστον, στα ζητήματα που διαφοροποιούσαν την Ανατολική από τη Δυτική Παράδοση. Η ανά χείρας μελέτη σκοπό έχει να λειτουργήσει ως εισαγωγή στη σπουδή του είδους των Ανθολογίων και του ρόλου που κλήθηκε να παίξει στο ζητούμενο της περιόδου αυτής, δηλαδή στην ένωση των Εκκλησιών. Οι συγγραφείς-συμπιλητές που παρουσιάζονται, θεωρούνται οι βασικότεροι και οι πλέον πρωτότυποι του είδους και αποτέλεσαν την πηγή ή τα πρότυπα για τους μεταγενέστερους θεολόγους και εκκλησιαστικούς συγγραφείς.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
