Τα νεαρά αυτά ποιήματα, παρ’ όλο που τα θέματά τους είναι τα κοινά και διαχρονικά (ύπαρξη, θάνατος, έρωτας) διακρίνονται για τη διαφορετικότητά τους, γιατί τα παιδιά που τα έγραψαν είναι και τα ίδια διαφορετικά. Ανήκουν σ’ ένα είδος ανθρώπου ,το οποίο προορίζεται και ετοιμάζεται για να μεθέξει σ’ ένα μέλλον που εξελίσσεται αδιάκοπα, σχεδόν ερήμην του ανθρώπινου παράγοντα. Όμως - κι αυτό είναι άξιο προσοχής - τα παιδιά αυτά επεξεργάζονται την ψυχή τους· και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Γνωρίζουν ήδη πως μόνο αυτή η επεξεργασία μέσω της τέχνης - ένα είδος προσευχής για το παρελθόν και εξορκισμού για το μέλλον - μπορεί να κρατήσει τη συνέχεια και την ελπίδα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
