Ο Ντέσμοντ Μπέιτς, καθηγητής Γλωσσολογίας, έχει βγει πρόωρα σε σύνταξη. Για να αφοσιωθεί στην έρευνα, όπως λέει - στην πραγματικότητα, επειδή σιγά σιγά χάνει την ακοή του και του είναι πια δύσκολο να διδάξει. Του λείπουν οι φοιτητές του, το πανεπιστήμιο, όλα, και μαραζώνει άπρακτος μέσα στο σπίτι. Με τη γυναίκα του, τη Φρεντ, η συνεννόηση γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Κι όχι μόνο γιατί ακούει τα μισά απ’ όσα του λέει: η Φρεντ περνάει μια δεύτερη νεότητα και διαπρέπει επαγγελματικά, πράγμα που τον κάνει να νιώθει ακόμη πιο παροπλισμένος. Και ύστερα είναι κι ο πατέρας του, που επιμένει να μένει μόνος στο Λονδίνο. Κάθε φορά που ο Ντέσμοντ πάει να τον δει, τον βρίσκει πιο γέρο, πιο κοντά στην άνοια και πιο βαρήκοο - μια δυσοίωνη προβολή του εαυτού του στο μέλλον. Έτσι έχουν τα πράγματα, όταν σε μια εκδήλωση γνωρίζει την Άλεξ. Δεν καταλαβαίνει λέξη απ’ όσα του λέει μες στη φασαρία, αλλά είναι τόσο νέα, τόσο ενθουσιώδης, που ο Ντέσμοντ δεν μπορεί να κάνει αλλιώς: συγκατανεύει. . . συμφωνεί. . . χωρίς να έχει ιδέα σε τι μπλέκει. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]