`...Όλα τα φύλλα της ιχνογραφίας τα ζωγράφιζε μ’ ένα μόνο θέμα... Τον ήλιο που ανατέλλει! Ο ήλιος ήταν για τον Κίμωνα ο βασιλιάς της ανατολής, της κάθε ανατολής. Της μέρας, του καλού καιρού που τόσο ήθελαν οι αγρότες, της άνοιξης για τους καταπιεσμένους, της ελευθερίας για τους φυλακισμένους, των ζώων που ζούσαν ελεύθερα... Του κάθε νέου ανθρώπου που γεννιέται σ’ αυτόν τον κόσμο και που του ανήκει ο ήλιος το ίδιο, άσχετα αν γεννιέται φτωχός ή πλούσιος!
Ο ήλιος είναι `ένα ταψί βούτυρο, που όλο τον κόσμο αλείφει`, έλεγε συχνά. Κι όλοι έχουν μερίδιο απ’ αυτό. Ήθελε το κάθε παιδί που γεννιέται να μη χάνει πολλά χρόνια απ’ τη ζωή του με το να είναι δέσμιος του σπιτιού του, του σχολείου του και των συνόρων της πατρίδας του. Καταλάβαινε όμως πως δεν μπορούσε να γίνει αυτό, πίστευε όμως πως κάτι μπορούσε να γίνει κι ο χρόνος αυτός να μικρύνει. Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή αν τη δεις `σαν χαρακτήρα` είναι όμως τεράστια μεγάλη αν τη δεις `σαν ημερολόγιο`!...`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]