«Η ειρήνη δεν είναι ο κόσμος πιασμένος χέρι χέρι να τραγουδάει τη «Μασσαλιώτιδα». . . Η ειρήνη είναι έρευνα, ακόμη περισσότερη έρευνα, και καλύτερη γνώση της ανθρώπινης συμπεριφοράς». Η άποψη αυτή ανήκει στον καθηγητή Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μεξικού Σαντιάγκο Ζενοβές και περιλαμβάνεται σε μια από τις συνεντεύξεις του βιβλίου αυτού, οι οποίες, με δεδομένη τη σημερινή εικόνα του κόσμου, εξακολουθούν - μετά από τρεις δεκαετίες - να είναι επίκαιρες, ξεπερνώντας το χρόνο που δόθηκαν». «Ο καισαρισμός δεν έχει εγκαταλειφθεί ως μέσον διακυβερνήσεως των ατόμων» (Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος). «Μια δημοκρατική πολιτεία δεν μπορεί να μην έχει Δικαιοσύνη και δικαστές με βαθύτατα εδραιωμένη δημοκρατική συνείδηση (Σπ. Πλασκοβίτης). «Έχουμε ακόμα ένα μεσαίωνα να αποτινάξουμε στην Ελλάδα» (Δημήτρης Χατζής). «Όταν το σπίτι είναι αντιπνευματικό τι θέλετε να κάνει το σχολείο;» (Ευάγγελος Παπανούτσος). «Το αισθητικώς ωραίο είναι η πεμπτουσία όλων των έργων τέχνης» (Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας). «Καταστρέψαμε την Αθήνα και τον περίγυρό της, την Αττική. Ακόμη και την επιδερμίδα της αλλοιώσαμε, αφανίζοντας το πράσινο επικάλυμά της. . .» (Σόλων Κυδωνιάτης). Ο αναγνώστης που θα προσπαθήσει να βρει κάποιαν απάντηση στα ερωτήματά του μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου ίσως μπορέσει να διακρίνει το μακρινό φως της πορείας του, υιοθετώντας την απάντηση του Σωτήρη Πατατζή στο ερώτημα: «Παρόλο που η εποχή μας δεν ευνοεί το ρομαντισμό, ποιος πρέπει να είναι ο στόχος ενός ρομαντικού σήμερα;». «Η ανθρωπότητα».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]