Ένα ζήτημα που με απασχόλησε από τη νεανική μου ηλικία, και που με απασχολεί ακόμη, είναι το ζήτημα της ανάγνωσης του λογοτεχνικού κειμένου σε συνδυασμό βέβαια με την παραγωγή του, τη γραφή. Γραφή και ανάγνωση, συγγραφέας και αναγνώστης είναι δυο συμπληρωματικοί πόλοι, που έχουν ανάμεσά τους το κείμενο, κοινό πεδίο αναφοράς και συνάντησης. Ο αναγνώστης πολιορκεί τη λογοτεχνία, όχι βέβαια με την πολεμική αλλά με την ερωτική μάλλον έννοια της πολιορκίας, προκειμένου να της αποσπάσει όσο γίνεται περισσότερα από τα μυστικά του σώματός της, τα χαρίσματά της, αλλά και του πνεύματός της, τα νοήματα και τα μηνύματά της. Η λογοτεχνία χαμογελάει αινιγματικά και σωπαίνει, ξέροντας πως όλα τελικά εξαρτώνται απ’ αυτόν τον ίδιο. Γεννήθηκε και υπάρχει γι’ αυτόν και χάρη σ’ αυτόν. Από τη μακρόχρονη ανάγνωση της λογοτεχνίας προέκυψαν τα μελετήματα που απαρτίζουν αυτό το βιβλίο και που έχουν έναν κοινό στόχο: να αναδείξουν ορισμένα λογοτεχνικά θέματα είτε κατά τρόπο αυτόνομο είτε -συνηθέστερα- σε σχέση με συγγραφείς, με κείμενα και με την εκπαίδευση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]