Η Αναγέννηση, ένα τεράστιο πολιτιστικό και ιδεολογικό κίνημα, ήταν η περίοδος της εντατικής φιλολογικής, καλλιτεχνικής και επιστημονικής δημιουργικότητας που εξελίχθηκε οτην Ευρώπη ανάμεσα στον 14ο και τον 16ο αιώνα και σηματοδότησε τη μετάβαση από τη μεσαιωνική προς μία πιο μοντέρνα αντίληψη διανόησης. Κατά τη διάρκεια της πρώιμης Αναγέννησης, η οποία εστιάστηκε και άνθησε στη Φλωρεντία και την Ιταλία, οι τέχνες και ο πολιτισμός υπέστησαν μια ριζική ανανέωση, που εξαπλώθηκε σταδιακά σε ολόκληρη την Ευρώπη με διάφορα μέσα και στιλιστικές εκφράσεις. Η Αναγέννηση βασίστηκε στο ανανεωμένο πάθος για τον αρχαίο κόσμο -από τη φιλοσοφία μέχρι τη λογοτεχνία και από τη μυθολογία μέχρι την τέχνη-, τη νεοπλατωνική φιλοσοφία και τον ανθρωπισμό. Τα επιστημονικά ενδιαφέροντα περιελάμβαναν έρευνες πάνω στη Φύση και την ανθρώπινη ύπαρξη, όπως οι ανατομικές μελέτες και η εξερεύνηση νέων τεχνικών, ενώ η αρμονική ένωση των σημαντικών τεχνών ανυψώθηκε πάνω από το επίπεδο της μηχανικής αναπαραγωγής και εξελίχθηκε σε μια ελεύθερη έκφραση από τα πλέον θεμελιωμένα διανοητικά προνόμια του καλλιτέχνη. Μερικά από τα σπουδαιότερα ονόματα που κατέστησαν αυτήν την εποχή τόσο γόνιμη είναι οι Μasaccio, Brunelleschi, Λεονάρντο, Μιχαήλ Άγγελος, Ραφαήλ, οι Φλαμανδοί καλλιτέχνες Van Eyck και Van der Weyden, οι καλλιτέχνες της σχολής του Fontaineblau και οι Γερμανοί ζωγράφοι Durer, Altdorfer και Holbein. Η θεμελιώδης συνεισφορά των αυλικών, των λόρδων, των πατρώνων και των ανθρώπων της Εκκλησίας που χρησιμοποίησαν τις νέες στιλιστικές γλώσσες για να κοσμήσουν τα αρχοντικά τους και τα κτήματα τους, ήταν ένα φυσικό επακόλουθο της μεγαλοπρέπειας των τεχνών.